Tytułem wstępu

Horrory mają straszyć.Te lepsze klimatem i atmosferą tak gęstą, że widownia imploduje. Pozostałe raczą nas starymi, ogranymi, ale wciąż działającymi sztuczkami, bazującymi na zaskoczeniu czy zniesmaczeniu odbiorcy. My zajmiemy się zaś tymi, które, nie mając szans w żadnej z tych kategorii, straszą jakością wykonania i ogólną mizernością.

Wraz z moim amigo, Raptorem (to ja), staramy się przekopywać przez cały syf i muł zalegający dno gatunku, by przekonać się, co leży najgłębiej. Oceniamy bez litości wszystko, co wpadnie w nasze chciwe ręce, od naiwnie zabawnych średniaków, aż po najstraszliwsze gnioty, jakie kiedykolwiek ujrzały światło dzienne, o fabule nieskalanej choćby cieniem sensu. W tej potyczce możemy stracić bardzo wiele, od jakże cennego czasu, aż po zdrowe zmysły. Co odważniejsi mogą towarzyszyć nam w tej wędrówce, pozostali- niech lepiej potraktują nasze doświadczenia jako przestrogę i omijają znalezione tu pozycje szerokim łukiem.
         
Zostaliście ostrzeżeni.

Skala ocen

10 - niezłe
9 - znośne
8 - średnie
7 - da się przeżyć
6 - marne
5 - żałosne
4 - nędza
3 - paskudne
2 - koszmar
1 - tortura  

      Oceniamy pięć elementów składowych omawianych horrorów (fabułę, klimat, udźwiękowienie, grę aktorską i czarny charakter) oraz całokształt wrażeń.
         
 Zaznaczam, że nota końcowa nie jest średnią pięciu pozostałych :)

Raptor i Nic śmiesznego